بررسی عملکرد جودوکاران با توان هوازی و بی‌هوازی متفاوت در آزمون آمادگی ویژه جودو

هدف از انجام این پژوهش بررسی عملکرد جودوکاران با توان هوازی و بی­هوازی متفاوت در آزمون آمادگی ویژه جودو بود. بدین منظور تعداد 33 نفر از جودوکاران مرد شهر کرمانشاه (سن؛25/2±60/22 سال، وزن؛ 5/5±5/72 کیلوگرم، قد؛ 6/5±4/175سانتی­متر) با حداقل سه سال سابقه تمرین منظم و شرکت در مسابقات رسمی این رشته به صورت نمونه در دسترس در این پژوهش شرکت کردند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل آزمون آمادگی ویژه جودو، چرخ کارسنج برای اجرای آزمون بی­هوازی وینگیت-دستی30 ثانیه­ای و نوارگردان برای اجرای آزمون هوازی بیشنه بروس بود. به منظور جلوگیری از اثر خستگی آزمون­ها بر یکدیگر بین اجرای هر آزمون با آزمون دیگر مدت سه روز فاصله داده شد. در بخش آمار استنباطی، قبل از تجزیه و تحلیل داده‌ها، از آزمون کلموگروف اسمیرنوف برای کسب اطمینان از طبیعی بودن توزیع داده‌ها استفاده شد که نتایج نشان دهنده طبیعی بودن داده­های بدست آمده بود(05/0p>)، بنابراین در تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون­های پارامتریک استفاده شد. از آزمون­های آماری t مستقل برای بررسی تفاوت در بین دو گروه دارای توان هوازی و بی­هوازی بالا و پائین در آزمون ویژه جودو استفاده شد، همچنین از آزمون ضریب همبستگی پیرسون نیز برای بررسی روابط توان­های هوازی و بی­هوازی با نتایج آزمون آمادگی ویژه جودو استفاده شد. نتایج تجزیه تحلیل داده­ها نشان داد که بین دو گروه با توان هوازی بالا و توان هوازی پایین تفاوت معناداری در اجرای آزمون ویژه جودو وجود دارد (05/0P≤) و افراد با توان هوازی بالاتر عملکرد بهتری را از خود نشان دادند. اما نتایج بررسی جودوکاران با توان بی­هوازی بالا و پائین نشان داد که بین دو گروه در اجرای آزمون جودو تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0P≥). همچنین نتایج نشان داد که بین توان هوازی(VO2max) و شاخص آمادگی آزمون ویژه جودوکاران ارتباط معناداری وجود دارد(01/0P≤)، اما بین توان بی­هوازی(اوج توان بی­هوازی) و شاخص آمادگی آزمون ویژه جودوکاران ارتباط معناداری وجود ندارد(05/0P≥). نتایج این پژوهش نشان می­دهد که جودوکاران با توان هوازی بالاتر عملکرد بهتری را در آزمون ویژه جودو داشتند.